VURUN ABALIYA…

 

 

Ortak AKIL

Özkan BAŞARAN

Geçen Hafta siyasi bir yazı geçmiştim.

Kimileri beğendi kimileri de beğenmedi.

Beğenmeyenlerin bir kısmı sert bir şekilde eleştirilerini yazımın altında paylaştılar.

Saygıyla karşılıyorum.

Ben gazete hayatıma başladığımdan beri CHP’ye tarafım..

Ulusal gazeteciler bile taraf.

Tarafsız olmamı benden beklemeyin.

Eleştirin beni.

Ama ben CHP’den yana tarafım bunu biliyorsunuz.

Beni böyle kabul ederek eleştirin.

Tespitlerime katılırsınız veya katılmazsınız.

Saygı duyarım.

Eleştirilerinize kızmam.

ELEŞTİRİN.

 

 

Eleştiri, beni besleyen en önemli gıdadır.

Hakarete varmayan her eleştiriden ders çıkarmaya çalışırım.

Hakaret içeren eleştirilere de susmayı tercih ederim.

Benim yetişme felsefemde “Sövene dilsiz, dövene elsiz, gönül koyana da gönülsüz” olmak vardır

“İncilsem de incitmemek” vardır.

“Gönül Hakkın Kâbesidir” diye bilenlerdenim.

“Biz gelmedik gönül yıkmak için, gönüller yapmaya geldik” diye söyleyenlerdenim..

Akşam yastığa başımı koyduğumda “bugün kaç gönül yaptım? Diye kendime soranlardanım..

Ben buyum..

Beni böyle kabul edeni de severim etmeyeni de severim.

“Kin ve kibir yüreğe yüktür” diye bilirim.

Önce kendime ben vururum.

Sonra dostlar vursun isterim..

Neden?

Kendimi tozlanmış bir halı kabul ederim de ondan.

Dostlar vurdukça üzerimdeki tozlardan kurtulurum.

Onun için vurun abalıya dostlar, vurun.

Vurun ki üzerimde zararlı tozlar silkinsin..

Benim yolum erenlerin yoludur.

Bu yol; “demirden leblebi, kılıçtan keskin ve ateşten gömlektir”

Bu yola girilir..

Ve bu yoldan çıkılmaz..

Çocukluğumdan beri girdiğim bu yolda olmak var, olamamak da var.

Beni sorarsanız; ben olamayanlardanım.

Hamdım yandım..

Ancak, bir türlü pişemedim ben.

Ben daha çiğ kokuyorum.

Zaten olan bilmezmiş.

Bilen de olmazmış.

Ben bilmem..

O bilir..

Bildiğim bir şey varsa, o da hiç bir şey bilmediğimi bilmektir.

Bir de kendimi bilebiliyorsam ne iyi.

İşte bütün mesele de bu zaten.

Kendini bilmek ve Bilmediğini bilmek..

Bilmediğimi biliyorum da kusur görende mi görmeyende mi?  işte onu bilemiyorum..

Onun için Vurun abalıya dostlar, vurun..

Neyi bileceğimi öğreneyim…

Vurun da kendimi bileyim..

Çünkü ben bir Hiç’im.

Bir can var tenimde.

Hepsi bu..

O da bir nefes..

Nefes bittiği zaman hepimiz bir HİÇ değil miyiz?

O da bir gün bitecek.

Ne bir dakika erken, ne de bir dakika geç.

Gelecek başa er veya geç.

Ben bildiğim yolda giderim.

Sakın gönül koyduğumu sanmayın.

Onun bunun söylediğine kanmayın..

Vurun abalıya dostlar, vurun.

Arada bir düşünün durun.

Sonra yine vurun..

Vurun ki, üzerimdeki tozlar silkinsin..