YAVAŞ YAVAŞ

 

Ortak Akıl

Özkan BAŞARAN

Hayatın olağan akışı yavaş yavaş devam ediyor.

Ne varsa bu yavaş yavaşta var.

Anlamadan alıyor bizi bizden acımasızca zaman denilen şey yavaş yavaş.

Acılara da alışıyoruz sevinçlere de yavaş yavaş.

Geçiyor ömür hiç anlamadan yavaş yavaş.

Yavaşlığın gizemi, ruhumuzu uyuşturmasında sanki.

Soğuk su dolu kaba atılan kurbağanın suyun yavaş yavaş ısıtılıp kaynatılırken çırpınmadan can verdiği gibi.

Kaynar suya atılan diğer kurbağanın sıçrayıp kurtulması kolay.

Ama yavaş yavaş oluyor ne oluyorsa.

Askere giden gencimizi düşünün hızlı geçsin ister zamanı.

Yaşı ilerlemiş birine sorun daha yavaş geçsin ister o acımasız zaman.

Kim neyi nasıl isterse istesin ne fazla hızlandırabilir zamanı ne de yavaşlatabilir.

Herkese eşit davranacaktır zaman.

Acı çekiyorsanız bekleyeceksiniz yavaş yavaş.

İlk günkü ıstırap bir ay sonra başka hafifleyecektir, bir yıl sonra başka.

Acılarınıza merhem olacaktır zamanın yavaş yavaş akışı.

Doğanın dengesi böyle kurulmuş.

Kiminden alacaktır, kimine de verecektir yavaş yavaş.

Zamanın uçsuz bucaksız oluşunu kavramaya çalışırken dalıp gidiyorsunuz masum çocukluğunuza.

Neler vermezdiniz çocukluğunuza geri dönmek için.

Kabul edemediğimiz ölüme her gün bir an daha yaklaşırken teselli arıyoruz hep iç dünyanızda.

Doğumunuzu düşünüyorsunuz.

Doğmadan önce zaten yoktuk.

Öldükten sonra da olmayacağız

Film şeridi gibi geçen günlerimiz geçiyor gözünüzün önünden.

Bir süre dünya denilen geçici âleme uğramış oluyoruz aslında.

Başlangıcımız bir damla su.

Sonumuz bir leş.

Bütün gerçek, bu.

İster kabul edin ister kabul etmeyin bir nefestir canı ayakta tutan.

Nefes gitti, bir hiç olacağız sonunda.

Dünyaya uğramadan önce nasıl bir hiç isek, göçüp gidince de koca bir hiç olacağız.

Hiçlikten geliyoruz, hiçliğe gideceğiz yavaş yavaş

Bize göre yavaş yavaş geçen zaman, sonsuzlukta bir an.

Hiç olan için zaman nedir?

Bitmeyen bir sonsuzluk.

Canı olan bilir zamanı, olmayan için zaman hiç bitmez.

Bütün bunları neden yazıyorum?

Bakıyorum insanlar çıkarlar için bir birini yiyorlar.

Boş yere hırpalanıyorlar.

Bugün çok önemli olan çıkarlar, yarın yol sona ermeye yaklaştığında çok önemsizleşecek aslında.

Önemli olan anı yaşamak.

Küçük şeylerden mutlu olmak.

Hayattan zevk almasını bilmek.

Kimi malı mülküyle mutlu olduğunu zanneder.

Kimi de huzurlu fakirliğini vermez dünya malına.

Almayacak mı malı mülkü yavaş yavaş o acımasız zaman.

Ne kalacak bizden geriye.

Bıraktığımız iyilikler.

Bıraktığımız eserler.

Bıraktığımız hoş sohbet ve gülüşler.

O halde inadına gülün acımasız zamana.

Gülün çünkü gülmek yakışır insan denilen varlığın çehresine.

Bırakın kendinizi hayatın akışına.

Alsın ne alacaksa sizden yavaş yavaş.

Versin ne verecekse yavaş yavaş.