EY GİDİ BENİM GARİP HALLERİM!..

 

Ortak AKIL

Özkan Başaran

“Ten kocar gönül kocamaz” derlermiş atalar. Delikanlılıkta bu sözlere güler geçerdim.

Yaş Altmış olunca anladım ki ruh hep çocuk kalırmış meğer.

Belki sadece benim içimdeki çocuk yaşıyor.

Başkalarında bu haller yoktur belki.

Kendimi bazen ilkokul çocuğu sanıyorum, bazen de delikanlı sanıyorum.

Ama gerçek öyle mi?

Çocuklar dede diyor, gençler amca diyorlar bana.

İçimden kızıyorum ama gerçek bu yapacak bir şey yok.

İçimdeki çocuk hiç büyümüyor onunla ayrı uğraşıyorum bir de delikanlı sandığım kendimle ayrı uğraşıyorum.

İçimdeki kendimi dizginlemek çok zor ama imkânsız değil.

Unuttum sahi.

Ayrıca yemeklere gidiyoruz içimdeki köpeği durduramıyorum.

Bir de köpek var içimde.

Doymak bilmiyor.

Sonra pantolonlar ceketler olmuyor.

Olmaz tabii olur mu!..

Kaşık belimde gezersem sofradan sofraya kaç kiloda duracağım belli değil.

Ah bu içimdekiler nasıl gem vuracağım bu yaramazlara?

Nefis diyorlarmış adına ya da amel.

Amel doymazmış.

Sonunda toprak doyururmuş doymayan gözleri.

Gelelim siyaseten kendimi ne sandığıma.

Saklamayacağım.

1990 Yıllarında Doğru yol partisinde gençlik kolları başkanlığı ile aktif siyasete başladım.

Eski Bakan Hasan Korkut ile liste yaptık seçime girdik çok az bir oy ile kaybettik.

Sonra Ali ARI Başkanlığındaki kongrede seçilerek yönetim kurulu üyesi oldum.

Onun bunun torpiliyle değil.

Çata çat seçimle kazandık.

Süreç içinde Demirel ile röportaj uzanan günlerim oldu.

Bakın ne diyeceğim.

Kendimi milletvekili olmaya inandırmıştım.

Gülmeyin durun şimdi.

İnandıran ben miydim?

SORDUM KENDİME…

Yoksa içimdeki o diğer ben miydi?

İçimdeki diğer bendi o tedavilik Özkan’dı o.

Ama gerçekler çok farklıydı.

İçimdeki o diğer ben denen zavallı farkına varamamıştı bazı gerçeklerin.

Gönül bu istiyordu işte.

Haddini bilme imtihanından geçiyordum işte.

İstiyordu da söyleyemiyordu.

İyi ki de dilime düşüp ağzımdan çıkmadı.

Masalarda millete gülmek için meze konusu olurdum.

DYP’deki konumumu bırakıp istifa ederek CHP’ye üye başvurusu yaptım.

Gönlümden neler geçiyordu neler.

Tecrübeliydik ya.

Ama CHP’ye üye olmak bile büyük bir meziyetmiş meğer.

Birkaç yı bile isteye engellendim.

Suçum Haluk Tezsezer’ci olmakmış.

Bedel ödedik.

Ve neyse ki Türkiye Avrupa birliğine girmeden ben CHP’ye girdim.

Üye başvurusundan bu yana 14 yıl geçmiş.

Peki ben CHP’de ne oldum?

Önceki Başkan Hasan Ali Eren’in isteği Başkan Hacı’nın desteği ile iki dönem mahalle delegesi oldum.

“Benim için CHP üyeliği makamların en büyüğü” desem bırak demagoji yapma diyeceksiniz.

Deyin deyin hiç de çekinmeyin.

Sonra neler oldu.

İl yöneticiliği bekledim sessizce.

Ama telaffuz etmedim.

Kendiliğinden gelişti.

Kesimoğlu’nun isteği Özgür Kaya’nın desteği ile Tuna Soykan listesinden aday olup bir oy ile seçimi kaybettik.

Gönlümden daha neler geçirdim neler.

Ama beni affedin.

Utanıyorum söyleyemeyeceğim.

Gönül bu ferman dinlemez işte.

Yaş kemale erince, örselenip hırpalanınca dedim ki kendi kendime “Kendin olduğun gibi görün” dedim.

Ve kendimi güncelleyip beynime gönlüme ve aklıma ayrı ayrı format attım.

Olduğum gibi görünmeye ve göründüğüm gibi olmaya karar verdim.

Yani gerçek halimle yaşamak için yola çıktım.

Sonuç olarak şunu söyleyebilirim; kendimle üç hal yaşadım bugüne kadar.

GÖRÜNMEK İSTEDİĞİM HALİM.

GÖRÜNDÜĞÜM HALİM.

GERÇEK HALİM.

Gerek özel hayatımda gerekse siyasi hayatımda bu garip hallerim dışarıya biraz taşacak olsaydı eğer dost bildiklerimin sofralarında meze olurdum.

Aynaya bakmadan kendimi önemsedim duvara tosladım.

“Gerçekler acıdır meyvesi tatlıdır” diyerek döndüm özüme.

Özümü görenler güvensin benim artık her sözüme.

Kendini ve haddini bilenler girerler gözüme.

Biliniz ki gerçek halinizle kavuşursunuz her çözüme.