BEN AYNAYIM

 

Ortak Akıl

Özkan Başaran

Geçtiğimiz haftaki yazımda “hey gidi benim garip hallerim” başlığı altında kendime vurmuştum.

“Vur vur ki kötü tozlarım silkinsin” demiş bilge kişiler.

Kendimi halı yerine koyarak kötü tozları temizlemekti derdim.

Ama okuyucularımın bir kısmının yaptığı yorumlara bakınca yazının derinliğine inemediklerini anladım.

Aslında ben kendimi AYNA yerine koymuştum.

Aynaya bakan kimi görür?

Kendini görür.

Kıssadan hisse herkes kendine pay çıkarsın istemiştim.

Kimin içinde büyümeyen bir çocuk yok ki?

Kendini bilen herkesin içinde bir çocuk yaşar.

Hayat gelir geçer ama o çocuk hiç büyümez.

Kimin içinde doymasını bilmeyen bir köpek yok ki?

Sofraya oturduğunda çatalı kaşığı elinden almadan iştahı bastırmak kolay değil.

İçindeki köpeği frenlemek için çelik gibi bir irade kaç kişide var?

Nefis denilen o şeytanı durdurmak çok nadir kişiye özel bir durum.

Kendimi ayna yerine koyarak örneklerle bir anlatıma girdim ama istediğim gibi anlaşılamadım.

O bakımdan da bu yazıda daha açık bir dil kullanarak sizlere ayna tutmak istedim.

Kendini eleştirebilme çok önemli bir olgunluk örneğidir.

Hep kusuru kendinde arayanlar, kendi kusurlarına kör olurlar.

Dört dörtlük olmak evliyalara mahsus bir özelliktir.

Ama niye kusuru hiç kendimizde aramıyoruz?

Şişirilmiş egolarımızdan.

Kişiliğimizin oturmamasından.

Olgunlaşmamamızdan.

Kırdığımız kalplerin suçlusu hep karşı taraf mı sanki?

Şapkayı önümüze koyarsak, kusurların tek taraflı olmadığını görürüz.

Olgun insan olmak böyle bir şey işte.

Bu yazdıklarım da olgun insan olmak isteyenler için.

Kendini insan sanan vahşi yaratıklar için değil.

“Tahsil cehaleti alır eşşeklik baki kalır” atasözünü düşünelim..

Diplomalı eşşekler yok mu hiç?

Var tabii hem de çok var.

Bilgileri davranışlarını değiştiriyor mu bu eşşeklerin.

Oturmasını kalkmasını bilmeyen, çatalı kaşığı tutmasını bilmeyen ve kime nasıl konuşacağını bilmeyen okumuş cahiller, bu toplumun en tehlikeli yaratıkları değil mi?

Topluma tepeden bakıp böbürlenen bu yaratıkların kendilerini önemsemekten başka bir dertleri yoktur.

Ayna’ya bakmayı unutan bu garip yaratıklar hele ellerine bir de yetkiyi geçirlerse, toplum için büyük tehlike olurlar.

Cahil cahilliğini biliyorsa sıkıntı yok.

Ama bilmiyorsa, işte ondan çok uzak durmalı.

Çünkü vahşileşirler ve saldırganlaşırlar.

Kaba kuvvette baş vururlar.

Her neyse geçelim bunu.

Aynalar bakana vardır.

Bakmak istemeyenlere aynalar ne yapsın?

Unutmayın; insanlar kendi kusurlarını hep başkaları üzerinden anlatırlar.

Bu toplumsal bir olgudur.

Biri sizin için iyi veya kötü ne söylüyorsa, bilin ki kendini tarif ediyordur.

Eğer birileri durduk yere kalkıp sizin yüzünüze veya gıyabınızda hakaret dolu sözler sarf ediyorsa, sadece “BEN AYNAYIM” deyin.

O kadar..

Aynaya bakan kimi görecektir?

O kusuru karşıda arayan kendini görecektir.

Bu yazıdan da gerekeni alın ve sevgiyle kalın.