ORTAK AKIL

Özkan Başaran

Geçtiğimiz yıl bugünleri hatırlıyorum da ağaçlar çiçek açmıştı. Proje ekibimizle Balkan kolundaki Belediyeleri gezerken dağda taşta çiçek açmış ağaçları görünce; “Eyvah don olursa, gitti meyveler” deyip duruyordum.

Bereket bu sene havalar ağaçları aldatmadı.

Şu sıralar havalar bahar gibi. 1 hafta daha böyle giderse tabiat uyanmaya başlayacak.

Ağaçlar çiçek açacak böcekler üstünde uçuşacak.

Yeni umutlar yeşerecek.

Güzel Ülkemin dağı taşı yemyeşil olacak.

Böyle bir Ülke nerede var?

Nice memleketler gezenler diyor ki; “Dünyayı dolaştım ama Türkiye’m gibi güzelini görmedim.

Zaten mesele doğada değil.

Mesele insan denilen varlıkta.

Bir hiç uğruna Doğayı kirleten ve hayvanları katleden biz insanlar değil miyiz?

Doğa sadece verdiğini geriye almaya çalışıyor hepsi o kadar.

Denizleri dolduruyoruz oralara binalar inşa ediyoruz.

Sonra ne oluyor?

Bir gün bir deprem oluyor o evler sular altında kalıyor.

Her şey aslına dönüyor.

“Doğa acımasız” deyip çıkıyoruz işin içinden.

Aslına dönmek olayı insanlar için de aynı.

Ter dökmeden kazanılanlar bir gün olup yok olmuyor mu?

Çünkü emeksiz yemek olmaz.

Nasıl başladıysa oraya dönülmüyor mu?

Terle kazanılan üç kuruşu bitmez.

Dumandan gelen de nasıl gider bilinmez.

Doğa da para var mı?

Yok.

Peki, hayvanlar aç, bitkiler susuz kalıyor mu?

Bir şekilde yaşamını sürdürüyorlar.

Doğanın yaptığı karşılıksız alışverişi biz insanoğlu neden yapamıyoruz?

Sistemin içimize soktuğu “Daha çok olsun” hırsından.

Doyuramadığınız amelimizden.

Bir durup düşünün.

Doğayı izleyin.

Ne muhteşem bir dengenin olduğunu göreceksiniz.

“Ölüm de var” deyip belki de egolarınızı yeneceksiniz.

Siz egolarınızı yenmezseniz, eğer siz egolarınız sizi yenecek.