OKU/YORUM 

Herkesin pek boş zamanı olmaz.

Fakat bazıların boş zamanı çoktur.

Örneğin zamanı gelince emekliye ayrılan veya işlerini çocuklarına bırakanların boş zamanları fazla olur.

Bunların bir bölümü ek iş yaparak değerlendirir.

Bir kısmı da edindiği yeni hobilerle boş zamanını geçirerek stresini atar ve huzurlu olur.

Üçüncü gurup ise: “ çalıştım çalışacağım kadar!

Artık kafamı dinleyeceğim.” Der ve kendini boşluğa bırakır.

İlk haftalarda ve aylarda pek sıkıntı çekmez. Ama zaman geçtikçe sıkıntılar başlar.

Önce evde fazlaca kalırsa ev ortamında gerginlik, stres artar ve bir an önce kendini sokağa atar.

İyi havalarda parka veya kahvehanelere dalar.

Kafasına uygun, onu dileyecek birine rastlarsa biraz rahatlar daha sonra dedikodu türünde eleştiriler başlar.

Kim zengin oldu, kim iflas etti. “Falan kişiler çalışmaya doymuyor. Sanki dünya onlara kalacak” gibi eleştirilerde bulunurlar!

İşte bazıları böyle boşlukta kopuk uçurtma gibi dolaşırlar ve günden güne huzursuzlukları artar, eski neşeleri azalmaya başlar.

Bu üçüncü gurubun hepsimi?

Hayır! Bir bölümü ve çalışanları küçümseyenler.

***

Kendi işini uzun yıllar yaptıktan sonra çocuklarına veya ortaklarına devredenler ve emekli olduktan sora da değişik hafif işlerde çalışarak ekonomilerine katkıda bulunurlar. Küçük bahçelerde, toprakla uğraşarak veya değişik Hobileriyle emekliliğin tadını çıkarır. Bunların daha sağlıklı, huzurlu ve neşeli olduklarını görüyoruz.

Bence insanın eli-ayağı tutuyorsa kendine mutlaka bir meşgale bulmalı. Yoksa kopuk uçurtma gibi boşlukta dolanır, gerilir, strese girer, mutsuz ve huzursuz olur. Gereksiz yere kalp kırar, sonra pişman olur…

Atalarımız boşuna söylememiş, “Çalışan demir pas tutmaz. Işıldar!”